Donderdag, 17/11, zette mama mij af bij opa. Ze vroeg hem of hij niet met mij naar de dokter wou gaan, want ik hoest een beetje... soms een beetje veel. Opa vond wel dat ik warm aanvoelde, dus stak hij wat later de thermometer in mijn poep. Ik vind dat dus wel niét leuk hé!! Wacht maar ... als ik later groot ben, ga ik dat ook bij hen doen. Puh. Maar bon, de thermometer vertelde ons dat ik toch wel koorts had, 38.7°. Dus vertrok opa met mij naar de dokter. Die keek in mijn oortjes, mijn keel, luisterde naar mn longetjes, en hoorde wat slijmpjes maar het was nog geen bronchitis. Ik kreeg lycomusil siroop en perdolan suppositoires voorgeschreven. Raar genoeg had ik, eenmaal terug thuis, geen koorts meer. Slapen wou ik ook niet doen... bij opa niet, en thuis niet. Maar 's nachts sliep ik dan wel weer goed, mama was tevreden.
De nacht van vrijdag op zaterdag viel ik echter weer in mijn oude gewoonte van 1x wakker worden 's nachts, en dan wou ik ook al niet meer slapen! Een uur lang heb ik liggen huilen en brullen in bed! Maar mama is dan kwaad geworden en heeft gezegd dat het genoeg was en dat ik moest slapen. Ik heb dan maar geluisterd hé.
Vandaag, zaterdag 19/11, ben ik flink in slaap gevallen, zowel 's namiddags als 's avonds. Ik heb wel mijn flesje niet leeggedronken en heb er amper 90cc van uit. Hopelijk voor mama slaap ik vannacht wat beter.
Tot binnenkort allemaal!
